ولایت مداری و ولایت خواهی حضرت آیةالله روحانی نماینده فقید ولی فقیه در مازندران بر هیچکس پوشیده و مکتوم نیست و زندگی مومنانه و زاهدانه ایشان،مملو از داستانهای ریز و درشت تبعیت عاشقانه وی از اوامر مولوی و ارشادی مقام عظمای ولایت، چه در زمان امام راحل و چه در زمان حضرت آیةالله خامنه ای دام ظله العالی است.

ایشان به هر بهانه ایجاد فرصت می کرد تا همه را به وجوب و ضرورت تبعیت از اوامر ولی فقیه توجه دهد که مشخصاً میتوان به دعای معروف روز عید سعید غدیر اشاره کنم که مستمراً و در دیدار با مراجعان می گفت:"الحمدالله الذی جعلنا من المتمسکین بولایة امیرالمومنین علی ابن ابیطالب و الائمةالهدی علیهم السلام...." و بعد این عبارت را تفسیر می کرد و وظیفه افراد را یادآور می شد.

اما نکته بسیار آموزنده به زمانی مربوط می شود که خود ایشان در معرض یک امتحان بزرگ قرار گرفته و می بایست در عمل، مراتب اطاعت پذیری و تبعیت از فرامین رهبری معظم را به نمایش بگذارد!هیچکس نمی دانست که ایشان در مقابل چنین آزمونی چه خواهد کرد!

داستان از این قرار است که رهبر معظم انقلاب در طی سفر سال ۷۴به مازندران به ایشان دستور فرمودند که جهت ایفای نقش بیشتر در هدایت امور استان و نظارت دقیق تر بر چگونگی عملکرد مدیران استانی،محل استقرار اداری خود را به ساری یعنی مرکز استان انتقال دهد که این امر به معنای قبول زحمت رفت و آمد مداوم به ساری بوده است و طبیعی است که این ابلاغ به چند دلیل که اهم آنها را ذیلاً مورد اشاره قرار خواهم داد، تصمیم و کار آسانی محسوب نمی گردید!

برخی از دلایل احتمالی ایشان برای اعلام اعتذار می توانست به شرح ذیل باشند:

۱- کهولت بالای سنی و ناتوانی های جسمی ناشی از سالخوردگی که به زحمت تردد می کرد.

۲-بیماری های متعدد از جمله بیماری چشم که متعاقباً منجر به عمل جراحی نیز شده بود.

۳-عادت بیش از دو دهه استقرار اداری در حوزه علمیه خاتم الانبیاء بابل و اقامت در کله بست

۴-باورناپذیری مردم بابل به انتقال اداری نمایندگی رهبری معظم از بابل به ساری

۵-عدم وجود مکان پیش بینی شده برای استقرار ایشان در ساری

۶-امامت جمعه بابل و لزوم پاسخگویی روزانه به مراجعان بابلی و حومه

۷-حساسیت هایی که از سالها قبل نسبت به اینگونه انتقالها در اذهان عمومی وجود داشته و دارد.

اما بر خلاف انتظار و باور همگان و بدون کمترین درنگ،به محض یقین از قطعیت اوامر رهبر معظم، با ضرس قاطع لبیک گفته و با تهیه یک مکان اجاری نه چندان بزرگ و مطلوب در ساری، مریدانه از ولی فقیه زمان اطاعت نموده و علیرغم همه دلایل مذکور و ترجیحاً بیماری هایش، سالهای پایانی عمر شریف خویش را نیز با قبولی و نمره عالی در امتحان اطاعت از ولایت، پشت سر نهاده و سربلندی خویش را تکمیل نمود. جالب است بدانید که حضور ایشان در ساری برای ساروی های انقلابی،تداعی گر یکی از خاطرات ناب بود که طی آن در بحرانی ترین شرایط و فشارهای همه جانبه ساواک، ایشان به دعوت جامعه روحانیت ساری، یکی از قاطع ترین سخنرانی های خود را در مسجد جامع ساری انجام داده بود.

به هر حال همه این اطاعت پذیری ها از ولی امر مسلمین در شرایطی بود که همگان فکر می کردند که ایشان با توجه به رفاقت دیرینه با رهبری معظم و ارادت متقابلی که نسبت به هم دارند، با یک خواهش موجه کوچک، می تواند اراده معظم له را موقتاً متوقف کرده و با توجه به شرایط جسمی فردی اش، این دستور را ملغی کند! اما هیچکدام از این اتفاقات محقق نشد و دستور ولی امر مسلمین بدون هیچ اگر و اما و بهانه و دریغ، سمعاً و طاعتاً شد و بدون آنکه اعتراض و یا تغیر فرد متعصبی را در پی داشته باشد و یا بحرانی را بوجود آورد، به راحتی اجرا شد. جالب اینجاست که ایشان در این طور مواقع بهیچوجه از سوی اطرافیان تاثیرپذیر نبوده و علیرغم اعتقاد راسخ قرآنی به مشاوره، نهایتاً خودش تصمیم می گرفت و این خاطره هم یکی از همان مواقع و مواضع بود که ایشان خودش تصمیم گرفت و می گفت:امر رهبری مطاع و بر من تکلیف است و درنگ جایز نیست!

مع الوصف در یک جمله کوتاه، صراحتاً و مستنداً می توان مدعی گردید که" حضرت آیةالله هادی روحانی رضوان الله تعالی علیه یکی از مصادیق بارز مریدان ذوب در ولایت و فناء فی الله بوده است.

این داستان درس عبرتی است برای همه کسانی که در شرایط سخت و امتحانهای بزرگ قرار می گیرند و موظف به اجرای اوامر ولی امر مسلمین می شوند که احتمالاً با شرایط اجتماعی، فردی، مواضع ومنافع حزبی،شهری،جناحی و خانوادگی آنها منطبق جلوه نمی کند، فلذا آنها بعضاً در شرایط خطرناکی قرار می گیرند که به عدم اطاعت بیشتر از اطاعت متمایل اند و گاهی با تغییر سرنوشت نیز مواجه می گردند!

روحشان شاد و راهشان پر رهرو باد.

صادقعلی رنجبر-عضو هیئت علمی دانشگاه-۴/۱/۸۹